Gisteren was de dag waar ik 2 maanden naar toe heb geleefd, de UPC Holland Triathlon in Almere.

Ons team deed mee aan de Business Triathlon. Dit houdt in dat je een volledige triathlon met z’n 9’en doet. 1 persoon moet dus 1/3 deel van een onderdeel doen. Aangezien ik zwemmen en lopen niet leuk vind moest ik 60km fietsen.

Vrijdag moest de fiets en helm worden ingeleverd. Omdat ik niet door had gekregen dat de helm ook ingeleverd moest worden kwam ik alleen met m’n fiets aanzetten. De helm mocht ik gelukkig zaterdag in de vroege ochtend ook wel inleveren en laten controleren door Marlies, de persoon die de helm moest controleren. Uiteraard werd deze goedgekeurd.

Daarna was het wachten op de rest. Half 8 zou iedereen present moeten zijn voor een gezamenlijke meeting en zo. Bijna iedereen was er. Sommigen hadden zo hun reden bedacht om niet aanwezig te zijn om dit tijdstip. Of dat goede of minder goede redenen waren laat ik in het midden.

Half 10 moesten onze 3 zwemmers starten. Er stond een goede wind, waardoor de zwemmers met de stroming mee konden zwemmen. De verwachting was dat onze eerste zwemmer na 30 minuten aan wal zou komen. Dit was al na 20 of 25 minuten geloof ik. Een leuke tijdswinst.

Corné, de eerste zwemmer, moest mij aantikken en een chipje geven. Nadat ik die chip om mezelf had bevestigd moest ik snel naar m’n fiets toe hollen, ongeveer 500m verderop en daarna naar het fietsparcours hollen met m’n fiets aan de zij.

Door dit hardlopen was m’n hartslag al helemaal op hol geslagen. Toen ik m’n metertje aan deed zat deze al op 174 tikken per minuut. Behoorlijk hoog als je na gaat dat ik normaal tijdens m’n trainingen onder de 160 zit en m’n max ongeveer 193 is. Gelukkig bleef m’n hartslag stabiel tijdens het fietsen en na verloop van tijd daalde deze gelukkig. Het zal de spanning wel zijn geweest.

Het eerste gedeelte, ongeveer 10km denk ik, moesten we langs een dijk fietsen. Hier had ik de wind in de rug, waardoor er een behoorlijke snelheid gemaakt kon worden. Dit gedeelte was m’n snelheid ook hoger als 30km/h. Tot mijn verbazing moesten we een U-bocht maken aan het einde van de dijk en dus weer terug fietsen. Dat betekende dat we langs de dijk moesten fietsen met tegenwind. Dit ging iets zwaarder. M’n snelheid daalde hierdoor tot iets boven de 25km/h. Gelukkig konden we na zo’n 7km een afslag pakken en de polder in fietsen. Met de zijwind die er op dat stuk heerste was m’n snelheid weer iets hoger. Meestal tussen de 27 en 30km/h.

De hartslag bleef een beetje stabiel tussen de 165 en 173 slagen per minuut. Op zich mooi hoog, aangezien dat zone 4 en 5 (de hoogste hartslag-zones (zijn bepaald dmv je maximale hartslag)) zijn die je kunt/mag hebben tijdens sporten.

Al na zo’n 23km kreeg ik ineens kramp in m’n linker kuit. ‘Verdorie’ dacht ik. Met kramp nog zo’n 40km fietsen is een behoorlijke opgave. Gelukkig trok de kramp snel weg, maar na 1km zat de kramp in de rechter kuit. Ook in die kuit was het na een tijdje weer vertrokken. Gelukkig maar.

Na een stukje zijwind te hebben gehad door een omgeving met wat bomen en huizen kwam ik in de weilanden aan. Grote kale stukken land zonder beschutting van iets. Op dit moment was ik al behoorlijk moe. In het begin had je hier de wind in de rug, dus kon je mooi snelheid maken. Dit lukte mij niet echt en m’n snelheid kwam ook niet hoger als 30km/h. Op dit stuk had ik even een dipje. Dit kwam waarschijnlijk om dat m’n trainingen vaak uit 25km bestonden en de weilanden begonnen ook op ongeveer die afstand.

Het stuk wind mee was voor mij dus een uitrust periode.

Daarna de bocht om en was er zijwind. Hier was ik grotendeels alweer over m’n dipje heen en kon er toch nog een snelheid worden behaald tussen de 25 en 28 km/h, met een constante hartslag van 164 bpm.

Aangezien we al zo ver van Almere waren verwijderd moest er ook weer terug worden gefietst. Logischerwijs betekende dat ook dat je met tegenwind terug moest fietsen. Normaliter zakt de snelheid dan wel een beetje, omdat je meer weerstand had. Ik merkte op dat m’n snelheid nu tussen de 24 en 26km/h zat. Een klein verlies, maar niet enorm veel.

In het begin had ik al behoorlijke snelheidswinsten gemaakt, dus was er een beetje speling.

Op dit stuk met tegenwind heb ik ook nog iemand in kunnen halen. Dit vond ik toch wel een mooi moment voor mezelf. Ok, deze man had me eerder al ingehaald, maar toch. We hadden ongeveer dezelfde snelheid, maar met wind tegen had ik waarschijnlijk meer energie om te verbranden of hij had een dipje. Later haalde hij me wel weer in, maar bleef in de buurt.

Even later heb ik nog een vrouw ingehaald. Die fietste niet enorm hard. Tijdens m’n inhaalmanouvre keek ik even naar links. Gelukkig maar, want er waren net 2 -echte- triathleten die ons voorbij sjeesden. Als ik niet goed had uitgekeken zou er gegarandeerd een botsing zijn geweest met ons 4-en. Nadat die 2 me voorbij waren kon ik haar inhalen.

Dit was net voor een hoog viaduct, waarschijnlijk over de A27. Tijdens de beklimming daalde m’n snelheid naar ongeveer 21km/h en werd m’n hartslag verhoogd naar zo’n 188bpm. Ik schrok wel even toen ik dat zag, maar op zich was het wel normaal. Tijdens beklimmingen van viaducten hier had ik ook altijd een verhoging van 10 tot 17bpm, hier ook dus.

De rest van de tocht was niet zo heel spannend.

Op een gegeven ogenlik fietste ik voorbij het bordje 50km. Dit betekende dat de finish in de buurt was. Nog ongeveer 15 minuten fietsen dacht ik.

Dit stuk was door een soort park in Almere-Haven. Op zich een leuk stukje fietsen. Bomen, heuveltjes, bruggetjes en dat soort taferelen. Na een tijdje vroeg ik me toch wel af waar de finish nou was. Er was nog helemaal niets in zicht en het zag er ook niet naar uit dat er iets zou komen.

Aan het einde van het park zag ik wel een dijk waar we weer op moesten klimmen. Hier zonk de moed me wel een beetje in de schoenen.

Tijdens m’n tocht in het park had ik m’n zinnen al gezet op de finish. M’n energie een beetje verbruikt door wat sneller te fietsen over bruggetjes en heuveltjes en zo. Nu ook nog een dijk.

Bij het beklimmen van de dijk zag ik de Business Triathlon fotograaf. Op zich een teken dat ik er bijna zou zijn, maar waar dan?

Na een paar meter zag ik Peter H. (loper) en Arjen B. (coach) staan om me aan te moedigen. Ok, dan zou ik er zeker bijna moeten zijn.

Even vooruit kijken en ja hoor. Even de dijk af fietsen en daar was de finish. Nog ongeveer 1km. De dijk stond helemaal vol met publiek, waardoor je we uit moest kijken waar en hoe je fietste.

Aan het einde stond het hele team. Eerst zag ik niet dat Robert daar ook stond, wie ik de chip moest geven om hem te laten fietsen. Gelukkig riepen ze dat ik naar hun toe moest en niet doorfietsen, anders had ik 2 rondes van 60km gedaan.

Nadat ik de chip had overhandigd heb ik even diep adem gehaald. Op zich zat ik nog vol energie en was ik ook niet echt moe. Uiteraard wel wat inspanning geleverd, maar niet total-loss.

Misschien kwam dat ook wel omdat ik op de dijk niet zo’n top-snelheid had. Daar fietse ik ongeveer 22km/h. Langzamer dan ik de hele tocht had gefietst. Eigenlijk nog vol energie dus.

M’n tocht heb ik in 2 uur en 12 minuten volbracht. Een mooie prestatie, aangezien ik dacht dat ik sowieso wel 2 uur en 20 minuten nodig had. Deze winst is mede behaald door het mooie weer. Als het iets harder had gewaaid of kouder was geweest zou m’n uitslag ook lager zijn geweest. Ik was dus wel tevreden, net als m’n team, aangezien we door de zwemmers en mij nu dus al voor op ons schema lagen.

Robert zou ongeveer 2 uur doen over z’n tocht. We hebben dus eerst met het hele team even gelunched en daarna weer teruggelopen naar de wisselpost om hem op te wachten.

Na Robert moest Gino de fietstocht doen.

Er werd weer ten top-tijd (voor ons doen) neergezet, want al na 2 uur en een paar minuten was Robert binnen. Ook weer sneller dan het schema. Nu hadden we al meer dan 30 minuten winst. Gino was aan de beurt en hij zou ook wel een goede tijd neer kunnen zetten.

In de middag hebben we maar even in het ‘stadion’ gewacht. Door de tijdswinst dachten we dat Peter wel om 4 uur kon beginnen met lopen, maar dat was niet het geval. Op een gegeven moment belde Gino op dat hij al 2 lekke banden had gehad en dus een vertraging had. 2 banden is ongeveer een half uur vertraging en ook niet goed voor je motivatie. We moesten dus iets langer wachten als verwacht, maar er was geen nood. We hadden al een dusdanige winst op ons schema dat we dit wel konden veroorloven.

Peter al snel gaan lopen. Hij was ook weer snel terug. Behoorlijk moe. Na Peter was Denis aan de beurt. Hij was helemaal kapot toen hij terug was. Beide waren al behoorlijk snel weer binnen.

Ron was de derde loper en kon dus snel aan z’n rondje beginnen.

De laatste kilometer moesten we met ons 9’en afleggen om als team te eindigen.

Bij de laatste kilometer hebben we hem dus opgewacht en als team het stadion in gerend. Dit was wel leuk. Veel mensen juichen en zo. Leuke ervaring.

Eenmaal gefinished kregen we een medaille voor onze prestatie en ook een leuk T-shirt, beide bewijs dat ik echt ben gefinished.

Op het terrein werd ook een cheque overhandig naar de directrice van het revalidatiefonds. Een goed doel waar we, als Leones-team, sponsorgeld voor hadden opgehaald door mee te doen aan de Business Triathlon.

Naderhand hebben we als team nog even een drankje gedronken op de triathlon boot. Wel gezellig even met elkaar een biertje of frisje te drinken.

Rond een uur of 11 was ik thuis met een voldaan gevoel.

Toch weer een mooie prestatie geleverd dit weekend.