Het is me gelukt.

Vandaag heb ik zo ongeveer 60km gefietst ter voorbereiding op volgende week zaterdag. Die dag, 25 augustus 2007, doe ik namelijk mee aan de UPC Business Triathlon.

Eigenlijk heb ik wel spijt dat ik me daarvoor heb opgegeven, aangezien er veel te veel tijd in dat trainen gaat zitten. In die tijd had ik ook leuke dingen kunnen doen. Zo zie je maar weer dat sporten ten koste gaat van leuke dingen, tenzij je een leuke sport doet.

Om weer terug te komen op m’n tocht, vandaag ben ik van Lemmer naar Koudum en weer terug gefietst. Dit is normaliter geen 60km, maar door middel van een omweg heb ik dit toch kunnen halen. Via Hemelum, Warns en Molkwerum maak je een behoorlijke omweg.

Gelukkig zat het weer mee vandaag. Heenweg had ik de wind in de rug, waardoor ik mooi vaart kon maken. M’n gemiddelde lag toen iets boven de 25km/h denk ik, als het niet meer is geweest. Vervelend punt is wel dat overal waar ik ooit heb gefietst, de fietspaden van erbermelijke kwaliteit zijn. Zo nu en dan kom je een stukje asfalt tegen, dat is prettig, mits er geen wortels van bomen onder groeien, waardoor je allemaal bulten in het asfalt hebt.

Vaak liggen er ook gewone tegels. Leuk, maar dat hobbelt nog meer, aangezien die in de loop der jaren niet meer waterpas in liggen. Ook varieren ze vaak van leg-methode, waardoor je jezelf continu moet corrigeren.

Ook hebben ze in Gaasterland enkele stukken waar je een zijweggetje over moet steken een paar bochten van 90 graden gemaakt, waardoor je plat op de rem moet, dan de bocht maken en dan weer optrekken. Kost behoorlijk veel energie dus.

De dorpen in Nijefurd zijn helemaal een drama om doorheen te fietsen. De wegen bestaan uit allemaal klinkers die er schots en scheef in liggen. Het ziet er wel leuk en gezellig uit voor toeristen, maar voor de wielrenners is het behalve leuk en gezellig.

Eenmaal aangekomen in Koudum heb ik bij m’n ouders maar even de bidon bijgevuld met water, aangezien m’n energiedrank alweer op was. Mental note: bij de triathlon heb ik echt meer als 1 bidon nodig.

Eenmaal bijgevuld en bijgekletst ben ik weer op de fiets gestapt en m’n reis terug vervolgd.

Zoals gezegd zijn dorpen in Nijefurd een drama, waar Koudum wel het toppunt is naar mijn mening.

In Gaasterland kon ik weer genieten van de bosrijke omgeving en tegenwind. Jammergenoeg is rond een uur of 2 de rest van de wereld ook wakker en zijn alle zondags-fietsers ook op de weg. Dit betekend continu uitkijken en bellen.

Na Oudemirdum kwam ik nog weinig fietsers tegen, aangezien er daar helemaal niets leuks is te zien.

Het laatste stuk van Sondel naar Lemmer had ik het pal in de wind. Gelukkig staat er vandaag maar iets van een windkracht 3, dus was het redelijk te doen om vooruit te komen.

Eenmaal thuis, dus in Lemmer, aangekomen was ik totaal kapot. Pff, wat was ik moe. Op m’n benen staan was al een opgave. Eerst heb ik nog maar een flesje energiedrank opgedronken en daarna een lekkere kip-salade met feta-kaas opgegeten. Nu gaat het inmiddels wel redelijk, afgezien van m’n knie-schijven. Die zijn totaal verrot.

Het huishouden komt ergens later deze week wel. Vandaag kan ik dat in ieder geval niet doen. Morgen waarschijnlijk beste spierpijn.

Op m’n tellertje stond trouwens een gemiddelde snelheid van zo’n 23 km/h. Persoonlijk ben ik daar redelijk tevreden over. Als het volgende week zaterdag vergelijkbaar weer is als nu, dan kan ik de 60km toch wel in 2 uur en 20 tot 30 minuten doen. Is wel te langzaam volgens de berekeningen van onze coach, maar ja. Sneller gaat het niet worden.

Zo’n triathlon stuur is trouwens wel handig. Je kunt er op ‘uitrusten’ en kracht op zetten. Wel merkte ik dat door al die trillingen op de weg de schroefjes iets los begonnen te zitten, waardoor er weer speling op zit. Ook constateerde ik dat de handsteunen vastgeschroefd moesten worden, aangezien ze nu een beetje losjes aan de steun hongen.

Nu eerst maar even rusten.